tükene tükene tüketiriz yoLLarı

Yangındı buzul sesinin tenimde yaktığı. Yerle gök arasında yaşanmamış ne varsa, senden bana kaldı. Kelimelerden ve seslerden ibaret bir hayat… Senden bana bu kaldı. Neyi geç yaşadığımı sandıysam anladım ki, vaktiymiş çekip gitmenin, vakitliymiş gidişin. Eksik olan, hep yerimizde kalmamız. Fazla gelen, geri dönüşlerimiz.

Bu kadar güçlü müyüm gözünde? Bu kadar büyük? Hep unuttuğun bir şey midir bir çocuk olduğum ve inatla büyümeyip ellerine kaldığım? Dayanılmaz öfkelerim kandırmasın seni, ben hep kendimi kandırırım. Yoksa nasıl yaşarım bu öyküyü? Yoksa nasıl kahramanı olurum bu öykünün? Öyle küçüğüm ki… Gözyaşlarım bile sığmaz avuçlarıma. Boyumdan büyük kelimelerime bakma, susarsam nasıl öykü olur bu aşk?

Ya sonra diye sorar oldum kendime. Ya sonra… Nereye varacak bu gidişler, neye yarayacak biriktirilen anılar, ne olacak ikimizden oluşan bu biz? Kime kalacak sakladıklarımız? Bulunsak kim yakalanmış olacak? Kim suçlu, kim suça azmettiren? Kime kesilecek cezalar, kim ödeyecek bu aşkın bedelini? Ya sonra… Bitersek kim anlayacak bizi? Kime anlatacağız halimizi? Ve nasıl unutacağız birbirimizi? Ondan mıdır hep geri dönüşlerimiz, gidişlerde açık bıraktığımız kapılar?

Soruları çok, cevapları aleni bir aşka dönüşüyoruz. Ne sormaya cesaretimiz var ne de cevap vermeye. Aslında ikimiz sadece birbirimizden kaçıyoruz. Bizi yalnızca biz yakalayabiliriz. Bunu bilmediğimiz için sığınıyoruz sesimize.

Son’lar elbette önemli değil. Mutlu bitmişiz, nefretle anar olmuşuz birbirimizi ne yazar? Yaşarken doymuyor muyuz sevmeye, sevilmeye? Bizi aç bırakan engellerimiz. Bizi bizden edecek olan da engellerimiz. İşte bu yüzden, nice yüzü yok sayıyorum beynimde. İşte bu yüzden, tanımıyorum çokça yüzü. İşte bu yüzden inançsızca bakıyorum geleceğe.

Ama sen yılma ve vazgeçme! Tükene tükene tüketiriz yolları.